De gruwel van oorlog wordt vaak beschouwd als iets onuitspreekbaars; verschrikkingen die zich aan taal onttrekken. Deze gedachte resoneert met de woorden van de Duitse socioloog Theodor Adorno. Geïnspireerd door W. G. Sebalds essay Air War and Literature uit het boek The Natural History of Destruction (1999), stelt Sergei Loznitsa in deze gelijknamige essayfilm de vraag of massavernietiging ooit gerechtvaardigd kan worden in naam van een zogenaamd hoger moreel doel.

Loznitsa gebruikt archiefbeelden uit de Tweede Wereldoorlog om via een observerende stijl de productie van oorlogsmaterieel, de verwoesting van steden en het lijden van Duitse burgers in beeld te brengen. In plaats van antwoorden te bieden, omarmt de film de onzekerheid rond deze vraag. Het archiefmateriaal roept reflectie op over de morele complexiteit en contradicties van geweld in oorlogstijd.

Loznitsa, geboren in Belarus en opgegroeid in Oekraïne, is een gevierd filmmaker die in zijn werk vaak dergelijke historische dubbelzinnigheden verkent. The Natural History of Destruction laat de kijker met een wrang gevoel achter: begrepen zij die ‘de ander’ vernietigden in naam van de mensheid werkelijk de gevolgen van hun daden? De film blijft onverminderd actueel, en confronteert ons met de voortdurende cyclus van geweld en morele ambiguïteit in hedendaagse conflicten. Een herinnering dat de duisterste hoofdstukken uit de geschiedenis nooit genegeerd of vergeten mogen worden.