Alexander Horwath (geb. 1964, Wenen) is een Oostenrijkse auteur, curator, filmhistoricus, criticus en regisseur. Hij was directeur van de Viennale (Vienna International Film Festival) van 1992 tot 1997 en leidde het Oostenrijks Filmmuseum van 2002 tot 2017. Zijn debuutfilm Henry Fonda for President (2024) weerspiegelt decennia aan filmgeschiedenis, waar de wisselwerking tussen politieke narratieven en culturele artefacten centraal staat. Als curator stelde hij onder meer het filmprogramma samen voor Documenta 12 in 2007.

Andrew Norman Wilson (geb. 1983, VS; woont in New York) is een conceptueel kunstenaar en filmmaker. Zijn werk bestaat uit video, installatie, lezingen en essays, waarin hij onder andere de arbeidsstructuren onderzoekt van Silicon Valley, met een nadruk op automatisering en ongelijkheid. Zijn video-essay Workers Leaving the Googleplex ging viraal in 2011. Zijn werk werd eerder internationaal vertoond op onder meer Sundance, het New York Film Festival en IFFR, en is opgenomen in de collecties van MoMA, het Whitney Museum en het Centre Pompidou.

Aura Satz (geb. 1974, Barcelona; woont in Londen) is een beeldend kunstenaar, filmmaker en schrijver wiens interdisciplinaire werk film, geluid, performance en sculptuur samenbrengt. Haar onderzoek richt zich op stemtechnologieën, buikspreken, akoestische machines, notatiesystemen en de relatie tussen mens en machine. Recente projecten zoals Preemptive Listening (2024) laten tijd, geluid, machine en gender in elkaar overvloeien en vormen zo een poëtische en conceptuele geluidscinema.

Bahar Noorizadeh (geb. 1988, Iran; woont in Londen/Beiroet) is een kunstenaar, schrijver, filmmaker, ontwerper en onderzoeker. Ze richtte het platform Weird Economies op en voert onderzoek naar speculatie, cybernetisch socialisme, economische verbeelding en toekomstscenario’s voor rechtvaardigheid, via film, performance, installatie en tekst. Momenteel rondt ze een PhD in de kunst af aan Goldsmiths, doceert aan de RCA en de Design Academy Eindhoven, en benadert pedagogie als een vorm van alternatieve economische verbeelding.

Bertrand Bonello (geb. 1968, Nice) is een Franse filmmaker, componist, scenarioschrijver en acteur. Oorspronkelijk opgeleid als muzikant, brengt hij een formele precisie en gelaagdheid in films als The Pornographer, House of Tolerance, Nocturama en Coma. Bonello vervaagt vaak de grenzen tussen fictie, archiefmateriaal en essayistische vormen, en onderzoekt thema’s als verlangen, macht, jeugd en de spookachtige restanten van de geschiedenis. Coma (2022) is een hybride essayfilm die droomtoestanden, online media en filosofische voice-over samenbrengt in een reflectie op opsluiting en de erosie van de werkelijkheid. Zijn films zijn vertoond op festivals als Cannes, Venetië en Locarno en getuigen van een volstrekt eigen stem binnen de hedendaagse Europese cinema.

Bo Wang (geb. 1982, Chongqing; woont in Amsterdam) is een filmmaker, beeldend kunstenaar en onderzoeker met een achtergrond in natuurkunde (Tsinghua University) en beeldende kunst (MFA, School of Visual Arts, New York). Zijn bekroonde werk, waaronder An Asian Ghost Story, onderzoekt machtsstructuren, trauma, ideologie, spookachtigheid en ontheemding in het hedendaagse Azië. Zijn films en installaties werden internationaal gepresenteerd, onder meer bij MoMA (New York), het Guggenheim, IFFR, CPH:DOX (New Vision Award), DOK Leipzig (Goldene Taube) en Visions du Réel. Hij is promovendus aan de Universiteit van Amsterdam (ASCA) en doceert aan Universiteit Leiden.

Chantal Akerman (1950–2015, Brussel/Parijs) was een Belgische filmmaker, installatiekunstenaar en schrijver wiens radicale feministische en minimalistische benadering de hedendaagse cinema fundamenteel heeft gevormd. Haar doorbraakfilm Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975) ontleedde de huiselijke routine via lange takes en stilstand, terwijl films als News from Home, Je Tu Il Elle en D’Est diepgaand thema’s als identiteit, ballingschap, Joodse afkomst en ruimte onderzochten. Meer dan veertig films en installaties vormen een nalatenschap van formele strengheid, emotionele gelaagdheid en feministische poëzie.

Chris Marker (1921–2012, Frankrijk) was een baanbrekende filmmaker, schrijver en multimediale kunstenaar wiens werk het filmische essay vormgaf als een filosofisch onderzoek. Bekend van La Jetée en Sans Soleil, verkende hij herinnering, revolutie en technologie via montage, voice-over en archieffragmenten. Zijn films, vaak elliptisch en beschouwend, doorkruisen tijd en ruimte om persoonlijke en politieke geschiedenissen te bevragen.

Elysa Wendi is een in Singapore geboren filmmaker, danser, curator en medeoprichter van het kunstenaarsinitiatief Cinemovement (2015). Ze woont en werkt in Hongkong en ontwikkelt een hybride praktijk waarin film, choreografie, performance en voordracht samenkomen. In films als One Min of Breath (2012), 1958 Delivery (2017), Forgive or Not to Forgive (2019), Someday I Will Become a Rock (2019) en Room 404 (2024) onderzoekt Wendi thema’s als herinnering, migratie, lichaams­politiek en de abstractie van plaats en waarneming. Haar werk werd bekroond met prijzen als Best Experimental Film (South Taiwan, 2018) en Best Documentary (Hong Kong Arthouse, 2020), en vertoond op onder meer Jumping Frames, Berlinale Forum Expanded en DOK Leipzig.

Franzis Kabisch is een Duits-Oostenrijkse artistiek onderzoeker, filmmaker, schrijver, docent en promovendus aan de Akademie der bildenden Künste in Wenen. Haar desktop-essay getty abortions (2023) fileert de gemedialiseerde beeldvorming rond abortus in stockfotografie en tienermedia, en werd bekroond op festivals als DOK Leipzig, Kassel, Hamburg, Vienna Shorts en Regensburg. Kabisch combineert queer-feministische filmkritiek, lichaams­politiek en archiefinterventie, en publiceert en spreekt regelmatig over reproductieve rechtvaardigheid, de gesitueerde blik en visuele cultuur.

Graeme Arnfield (geb. 1991, VK) is een filmmaker, curator en schrijver. Zijn essayfilms verweven netwerkbeelden, archiefmateriaal en geluid om daarmee technologie, ecologie en geschiedenis te bevragen. Van korte films als Sitting in Darkness (2015) en Colossal Cave (2016) tot lange essayfilms zoals Home Invasion (2023), telkens maakt Arnfield gebruik van een onderzoekende benadering, waar onderwerpen voorbijkomen zoals digitale netwerken, de circulatie van ecologische stoffen (zoals veen en asbest), en gelaagde lokale en mondiale geschiedenissen.

Harun Farocki (1944–2014, geboren in Tsjechië) was een Duitse filmmaker, mediakunstenaar, schrijver en criticus. Hij studeerde aan de Deutsche Film- und Fernsehakademie Berlin (DFFB) van 1966 tot 1968 en maakte meer dan 120 films, essays en installaties. Farocki's werk ontleedt steevast de mechanismen van beeldproductie en onderzoekt thema’s als de militarisering van waarneming, arbeid onder het kapitalisme, automatisering en propaganda. Zijn precieze, essayistische benadering legt de structuren bloot achter perceptie en macht.

Hicham Gardaf (geb. 1989, Tanger, Marokko; woont in Londen) is een Marokkaanse filmmaker beeldend kunstenaar fotograaf en onderzoeker wiens interdisciplinaire werk zich richt op stedelijke transformatie bewerkte landschappen en sonisch geheugen. Als autodidact en ondersteund door verschillende fellowships en prijzen (waaronder de Fondazione MAST Photography Grant) heeft zijn praktijk vorm gekregen via beeld, geluid en installatie. In Praise of Slowness (2023) werd vertoond in Forum Expanded op de Berlinale 2024 en geselecteerd voor festivals als het Glasgow Short Film Festival en Open City Documentary Festival in Londen.

Ho Rui An (geb. 1990, Singapore) is een kunstenaar, filmmaker, schrijver en docent wiens onderzoekende praktijk zich uitstrekt over film, performance, essay, lezing en theorie. Zijn werk behandelt arbeid, technologie, bestuur en pedagogiek in het geglobaliseerde Azië, vaak in de vorm van langlopende, speculatieve projecten zoals Student Bodies (2023). Zijn interdisciplinaire werk werd getoond in instellingen als Centre Pompidou, en hij levert actief bijdragen aan internationale debatten over kunst en theorie.

Johan van der Keuken (1938–2001, Amsterdam) was een Nederlandse fotograaf, documentairemaker en schrijver. Hij publiceerde zijn eerste fotoboek op zeventienjarige leeftijd en maakte in de loop van vier decennia 55 documentaires en negen boeken. Zijn werk richtte zich op outsiders, handicap, arbeid en het alledaagse leven. Van der Keukens films, gekenmerkt door een poëtisch-essayistische stijl, vervagen de grenzen tussen artistieke expressie en sociaal engagement.

Johannes Binotto (geb. 1977, Zwitserland; woont in Luzern en Zürich) is een experimenteel filmmaker, video-essayist en mediatheoreticus wiens academische praktijk perceptie, ruimtelijkheid en het unheimische in hedendaagse beeldcultuur onderzoekt. Hij is hoogleraar Film- en Mediastudies aan de Hochschule Luzern en docent aan de Universiteit van Zürich. Binotto leidt het SNSF-onderzoeksproject VideoEssay. Futures of Audiovisual Research and Teaching en publiceert over cinema, psychoanalyse, literatuur en architectuur.

Judith Westerveld (geb. 1985, Zuid-Afrika/Nederland; woont afwisselend in Amsterdam en Kaapstad) is een audiovisueel kunstenaar, filmmaker en artistiek onderzoeker wiens bewegend beeld werk maakt van koloniale archieven, orale geschiedenissen en talige uitwissing. Ze is opgeleid aan de Gerrit Rietveld Academie en de Universiteit van Amsterdam. Haar video-installaties en filmessays, opgenomen in de collecties van o.a. LIMA en ARGOS, gaan over herinnering, taal en postkoloniale transformatie. Prominente titels zijn The Sending of the Crows en A Few Common Phrases.

Kamal Aljafari (geb. 1972, Ramla, Palestina; woont in Berlijn) is een toonaangevende Palestijnse filmmaker en beeldend kunstenaar wiens formeel gelaagde werk herinnering en onteigening reconstrueert. Hij studeerde aan de Kunsthochschule für Medien in Keulen en maakt poëtische cinema die zich uitstrekt van speelfilms (The Roof, Port of Memory, Recollection) tot installaties zoals The Camera of the Dispossessed. Zijn werk werd vertoond op festivals als Berlinale, Rotterdam, Locarno en CPH:DOX, en in instellingen zoals MoMA en Tate Modern.

Lea Hartlaub (geb. 1981, Frankfurt am Main, Duitsland) is een autodidact fotograaf, filmmaker en visuele essayist wiens werk mythologie, ecologie, post-socialistische geschiedenissen en de poëtica van representatie onderzoekt. Haar essayistische documentaires—waaronder Sunny Night (2017) en sr (2024)—maken gebruik van found footage en poëtische montage om culturele herinnering en de symbolische lading van mythische figuren in de collectieve verbeelding te verkennen.

Lena Windisch (geb. 1991, Duitsland; woont in Zwitserland) is een visueel onderzoeker en filmmaker met een achtergrond in communicatie- en informatiedesign. Ze studeerde aan Burg Giebichenstein en de Design Academy Eindhoven. Haar werk met bewegend beeld, waaronder Searching for the Perfect Gentleman (2019), combineert typografisch bewustzijn met documentaire verkenning en onderzoekt mondiale visuele vormen, agency en informele esthetiek.

Lis Rhodes (geb. 1942, VK; woont in Londen) is een pionier in feministische en experimentele film wiens multidisciplinaire praktijk gaat over het politieke en poëtische potentieel van beeld en geluid. Als medeoprichter van het vrouwelijke distributienetwerk Circles (later Cinenova), curator bij de London Filmmakers’ Coop en docent aan Slade, realiseerde ze sleutelwerken als Dresden Dynamo (1972), Light Music (1975) en Whitehall (2012), die met minimale beelden, indringend geluid en politieke poëzie de conventies van filmische waarneming ondergraven.

De etnografen Lucia Nimcová en David Petráš werken sinds 2020 samen aan audiovisueel onderzoek in het Karpatengebergte. Zij richtten de stichting nohami.com op, die duurzame voorwaarden creëert voor het bewaren en delen van kennis van mensen die wonen in afgelegen dorpen in de grensregio van Slowakije, Oekraïne en Roemenië.<br>“We verzamelen liederen van oudere vrouwen met teksten die nauw verbonden zijn met hun levensverhalen. We zetten ons vrijwillig in om aan hun behoeften tegemoet te komen. We leren zingen en muziekinstrumenten bespelen van lokale muzikanten. We experimenteren met wanneer en hoe bepaalde levensvormen kunnen worden vastgelegd en gedeeld met een breder publiek, met respect voor de specifieke contexten.”<br>Lucia Nimcová is een bekroond fotograaf en beeldend kunstenaar, David Petráš is muzikant en geluidskunstenaar. Zij wonen en werken in Brussel.

Manthia Diawara (geb. 1953, Bamako, Mali; woont in New York) is schrijver, filmmaker, cultuurtheoreticus en hoogleraar vergelijkende literatuurwetenschap en film aan NYU, waar hij het Institute of African American Affairs leidt. Opgeleid in Frankrijk en de VS, verweeft hij in zijn boeken (African Cinema: Politics en Culture, We Won’t Budge) en films (Sembène: The Making of African Cinema, AI: African Intelligence, Angela Davis: A World of Greater Freedom) op kritische wijze diasporische geschiedenis, antikoloniaal denken en filmische narratief.

Maria Iorio en Raphaël Cuomo zijn kunstenaars en filmmakers, die bij voorkeur samenwerken aan langdurig onderzoek. In hun recente projecten richten ze zich op het verleden en heden van wereldwijde migratie. Hun films laten stemmen horen die vaak ongehoord blijven, en tonen ervaringen van mensen in diaspora en verzet. Ze stelden filmprogramma’s en tentoonstellingen samen die de geschiedenis van het filmmaken en van ‘minor cinemas’ herzien. Hun werk was te zien in tentoonstellingen en festivals, waaronder Documenta 14, Courtisane, DOK Leipzig, Visions du Réel – waar hun film Chronicles of that time werd bekroond met de Speciale Juryprijs.

Maryam Jafri (geb. 1972, Karachi, Pakistan; woont in Kopenhagen en New York) is een onderzoeksgerichte multimedia kunstenaar en docent. Haar films, fotografische tableaus, performances en sculpturale installaties onderzoeken de beeldcultuur van politieke economie, kapitaal en koloniale verbeelding. In projecten als Independence Day 1934–1975 en Automatic Negative Thought gebruikt ze archiefmateriaal, conceptuele composities en filmische montage om representatiesystemen bloot te leggen die arbeid, identiteit en kapitaal vormgeven.

Mattijs van de Port (geb. 1966, Nederland) is een visueel antropoloog, schrijver en filmmaker wiens filmpraktijk voortkomt uit veldwerk in Servië, Nederland en Brazilië. Hij is hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en promoveerde in de culturele antropologie. Zijn filmische werk — waaronder Saborear Frutas Brasileiras (2013), The Possibility of Spirits (2016), Knots and Holes (2018) en The Body Won’t Close (2021) — bestaat uit etnografische essayfilms die zintuiglijke ontmoetingen, culturele visualiteit en temporele drempels verkennen. In zijn monografieën en films onderzoekt hij hoe alledaagse materiële infrastructuren en religieuze praktijken het beleefde bestaan vormgeven.

Michela Meliddo (geb. 1999, Gravina in Puglia, Italy) is grafisch ontwerper en filmmaker, gevestigd in Den Haag (NL). Vanuit een combinatie van veldonderzoek en narratieve fictie onderzoekt zij hedendaagse vraagstukken rond de verhouding tussen mens, natuur en technologie. Haar werk richt zich op de manier waarop technologische processen bijdragen aan de objectivering van de natuurlijke wereld, en hoe deze mechanismen een fundamentele tweedeling tussen het ‘menselijke’ en het ‘natuurlijke’ tot stand brengen.

Miko Revereza (geb. Filipijnen; woont in de VS) is een experimenteel filmmaker wiens persoonlijke praktijk draait om ongedocumenteerde migratie, digitale infrastructuur en koloniale erfenissen. Zijn geprezen essayfilms No Data Plan (2019) en Nowhere Near (2020) maken gebruik van telefoongesprekken, treinreizen en hybride vertelstructuren om familiale ontheemding en geopolitiek bewustzijn op te roepen. Zijn werk, erkend door onder meer de Criterion Collection en de Vilcek Creative Promise Prize, is zowel intiem als urgent.

Miranda Pennell geb. 1963, VK; woont in Londen) is een kunstenaar en filmmaker wiens werk archiefbeelden uit Britse koloniale contexten gebruikt om te reflecteren op geheugen, verbeelding en imperiale erfenissen. Oorspronkelijk opgeleid als danseres, richtte ze zich later op essayistische film en choreografie in het alledaagse leven, en studeerde visuele antropologie aan Goldsmiths (MA) en Westminster (PhD). In bekroonde films als *Why Colonel Bunny Was Killed* en *The Host* onderzoekt ze hoe historische documenten hedendaagse verbeelding en koloniale geschiedenissen vormgeven.

Nguyễn Trinh Thi (geb. 1973, Vietnam; woont in Hanoi) is een toonaangevende onafhankelijke filmmaker en mediakunstenaar wier films en installaties geheugen, archiefstilte en sociaal trauma in het naoorlogse Vietnam bevragen. Ze studeerde journalistiek, fotografie en internationale betrekkingen in de Verenigde Staten. In haar onderzoekende video-essays en documentaire-experimenten gebruikt ze found footage, geluid en narratief om gemarginaliseerde geschiedenissen en alternatieve verbeeldingen zichtbaar te maken.

Nika Pećarina (geb. 1992; woont in Zagreb) is actief in de audiovisuele en performatieve kunsten, keramiek, poëzie en heeft een bijzondere belangstelling voor gastronomie. Zijn werk richt zich op seksualiteit, materialiteit en de transformatie van materie—de relatie tussen arbeid en het fysieke—en verkent daarbij ook de effecten van media, maat, vorm en het zichtbare, verfijning, zachtheid en kleinheid.

Angus Carlyle en Rupert Cox zijn in het VK gevestigde kunstenaars die werken op het snijvlak van experimentele film, geluidskunst, antropologie en landschap. Tot hun projecten behoren Air Pressure (2017) en Zawawa: the sound of sugar cane in the wind (20217), een project gebaseerd op tien jaar onderzoek waarin veldopnames, mondelinge getuigenissen en akoestische omgevingen worden ingezet om oorlogsherinnering, ecologie, geluid en de impact van Amerikaanse militaire bases op de bewoners van Okinawa te verkennen.

Sasha Litvintseva en Beny Wagner werken samen als filmmakers, schrijvers en mediaonderzoekers, en verkennen in hun werk de kruispunten van media, ecologie, wetenschapsgeschiedenis en epistemologie. Litvintseva (geb. 1989, Moermansk; PhD Goldsmiths, universitair docent aan Queen Mary University) en Wagner (geb. 1985, Berlijn; Bard College, Jan van Eyck fellow) maakten samen een trilogie van korte films—A Demonstration (2020), Constant (2022) en My Want of You Partakes of Me (2023)—waarin zij de politieke geschiedenissen van monsters, meetstandaarden en spijsvertering traceren. Hun praktijk omvat film, schrijven (zoals All Thoughts Fly en Geological Filmmaking) en conceptueel onderzoek.

Sergei Loznitsa (geb. 1964, Wit-Rusland; opgegroeid in Kyiv) is een Oekraïense regisseur van Belarussische afkomst, bekend om zijn documentaire en fictiefilms. Oorspronkelijk opgeleid als wiskundige en onderzoeker in kunstmatige intelligentie, studeerde hij film aan de VGIK in Moskou en begon halverwege de jaren 1990 met filmen. Zijn documentaires (Maidan, Austerlitz) en speelfilms (My Joy, In the Fog, The History of Natural Destruction) bieden genuanceerde, vaak sombere reflecties op post-Sovjetpolitiek, geheugen, collectieve geschiedenis en het verval van waarheid in de hedendaagse samenleving.

Susanna Tomassini is een Italiaanse visueel ontwerper gevestigd, in Nederland. In haar praktijk zoekt ze naar nieuwe narratieven binnen ogenschijnlijk alledaagse onderwerpen. Haar werk is multidisciplinair en beweegt zich tussen digitale en gedrukte media. Oorspronkelijk opgeleid als grafisch ontwerper, breidt ze haar praktijk nu uit door video als artistiek medium te verkennen.

Toshiya Tsunoda (geb. 1964, Kanagawa, Japan) is een toonaangevende geluidskunstenaar wiens veldopnames, akoestische collages en sculpturen de fenomenologie van waarneming en landschap onderzoeken. Oorspronkelijk opgeleid als schilder aan de Tokyo National University of Fine Arts and Music, benadert Tsunoda veldopnames niet als documentatie maar als subjectieve verbeelding—een immersieve manier om plaatsen te horen als levend, vergankelijk en voortdurend in beweging. Werken als Landscape and Voice en de serie Extract from Field Recording Archive brengen trillingen en stem in kaart, en vestigen de aandacht op de fysieke en poëtische ervaring van luisteren.

Karin Nakajima, Sara Ouljour en Veronica Munteau zijn filmmakers en studenten die de essayfilm benaderen als ruimte voor politiek, geheugen en verbondenheid. Nakajima benadert de essayfilm vanuit haar verwantschap met het onconventionele en omarmt vreemdheid als een onderzoeksmethode voor hoe herinnering en identiteit gestalte krijgen. Ouljour, gevestigd in Rotterdam en geboren in Marokko, richt zich zowel in film als in schrijven op vragen rond migratie en anti-imperialisme. Munteau, een Moldavische filmmaker en schrijver, beweegt zich tussen poëzie, proza en experimentele cinema. Haar werk ontvouwt zich via een intuïtief proces van observeren, bevragen en herinneren. Samen benadrukken hun praktijken het potentieel van de essayfilm als een onderzoeksinstrument en als poëtische en politieke uitdrukkingsvorm.

Vincent Meessen (geb. 1971, Baltimore, VS; woont in Brussel) is een kunstenaar, filmmaker, curator en onderzoeker wiens transdisciplinaire praktijk koloniale geschiedenissen en meervoudige perspectieven behelst. Als medeoprichter van collectieven zoals Universal Embassy en Jubilee vertegenwoordigde hij België op de 56e Biënnale van Venetië in 2015 met Personne et les autres. Zijn werk, waaronder films als Juste un mouvement, maakt gebruik van archiefmateriaal, institutionele kritiek en polyfone strategieën om vaste geschiedvertellingen te ondermijnen en collectieve subjectiviteit centraal te stellen.