Perpetual Radiance is een stille, onheilspellende meditatie over het verdwijnen van de nacht in een tijdperk dat gedomineerd wordt door kunstlicht. Via voice-overs en veldopnames uit Nederland ontvouwt de film zich als een poëtisch, vierdelig onderzoek naar het verlies van natuurlijke duisternis.

Statische, trage beelden van bloemen, vogels en verbleekte luchten verschijnen in scherpe tinten roze, zwart en wit. De omgekeerde kleuren en het visuele ongemak weerspiegelen de desoriëntatie van een wereld waarin licht niet meer uitgaat.

De essayistische kracht van de film ligt in haar structuur en toon: non-lineair, anti-didactisch. Beeld en stem weven samen een betekenis, langzaam en open. ALAN (Artificial Light at Night) wordt meer dan een acroniem: het staat symbool voor menselijke overmoed, het verstoren van natuurlijke ritmes en het verlies van duister als levensvoorwaarde.

Natuur verschijnt als zowel onderwerp als projectie, gekoloniseerd door de menselijke drang tot beheersing. Het verdwijnen gebeurt niet met geweld, maar met een stil gezoem van onafwendbaarheid.

Perpetual Radiance maakt deel uit van het New Perspectives blok, dat opkomende essayfilmmakers centraal stelt.