In Man Number 4 confronteert Miranda Pennell de kijker met een schokkende afbeelding die circuleert op sociale media: een groep van honderden Palestijnen, vastgehouden in een greppel in Beit Lahia, Gaza. De foto, gemaakt door een onbekend persoon, behoort tot een grotere reeks beelden van de genocide in Gaza.

Pennell zoomt in op de pixels van het beeld en onthult langzaam het gezicht van één man: nummer vier. Later blijkt dit Dr. Khalid Hamoda te zijn, een chirurg die vermist raakte en zijn vrouw en dochter verloor bij een Israëlische luchtaanval.

In lijn met haar eerdere werk waarin ze koloniale archieven herschikt, onderzoekt Pennell hoe we naar beelden kijken, en wat die beelden onthullen of verbergen. Ze stelt de vraag: hoe ontsnappen we aan de normalisering van geweld?

De film plaatst het beeld als bewijs van oorlogsmisdaden, en bevraagt onze eigen passieve betrokkenheid. Binnen de traditie van de essayfilm doorbreekt Man Number 4 de scheiding tussen toeschouwer en onderwerp, en dwingt de kijker om zijn eigen positie binnen systemen van kijken, zwijgen en handelen te heroverwegen.

Man Number 4 maakt deel uit van een themablok over de verbeelding van geweld tegen Palestijnen.