Gegen-Musik, of Counter-Music, is een van Farocki’s meest vormbewuste en conceptueel rijke essayfilms. De film richt zich op de visuele ritmes van de moderne stad en laat zien hoe stedelijk leven wordt georkestreerd via beelden die niet zijn bedoeld voor film, maar voor controle: bewakingscamera’s, verkeersmonitoren, CCTV-systemen.
Deze ‘operationele beelden’ worden naast klassieke filmbeelden geplaatst, waarmee Farocki een verschuiving blootlegt van narratie naar regulatie. De stad wordt niet langer enkel gefilmd; ze filmt zichzelf.

Via gefragmenteerde, maar ook precieze montage vestigt Gegen-Musik de aandacht op de systemen die beweging en gedrag in publieke ruimte aansturen. Roltrappen, detectiepoorten, verkeerslichten en consumptiestromen worden zichtbaar als onderdelen van een onzichtbare choreografie, geleid door logistieke noodzaak.

De film beperkt zich niet tot een kritiek op surveillance, maar onderzoekt de esthetiek van controle: hoe herhaling, tempo en fragmentatie zowel het stedelijk leven als de filmtaal beïnvloeden. Farocki componeert een tegenmelodie (wellicht een anti-score?) die de politieke structuren zichtbaar maakt in de visuele infrastructuren die we vaak vanzelfsprekend achten.