Een tienermeisje zit in haar kamer. Ze kijkt om zich heen en ziet haar kamer, een poppenhuis, haar telefoon. Dan verschijnt een influencer, Patricia Coma. De ruimte verschuift. Nu is het meisje degene die bekeken wordt. We betreden haar dromen, haar fantasie, haar videogesprekken.

Coma ontstond onverwachts, vlak voordat Bonello begon aan de productie van The Beast (2023), en vormt volgens hem het sluitstuk van zijn trilogie over jeugd, na Nocturama (2016) en Zombi Child (2019). De coronabeperkingen dwongen tot een creatief minimalisme: Bonello filmde in zijn eigen huis en componeerde zelf de muziek. De film won de FIPRESCI-prijs op de Berlinale.

“De essayist draagt trots de verwarring van een onafhankelijke ziel die in afzondering naar waarheid tast,” zo schreef de vooraanstaande essayist Phillip Lopate. Bonello creëert precies zo’n persoonlijke realiteit, waarin velen zichzelf herkennen. De film verkent de surrealistische wereld van de pandemie. Onze lockdown obsessies passeren de revue: seriemoordenaars, diëten, spelletjes. Wat blijft er over na deze genadeloze dissectie? Onze angsten: geweld tegen vrouwen, verlating, het onderbewuste.