A Letter from Yene (2022) is een meditatieve film van filmmaker Manthia Diawara, bekend om zijn transnationale benadering van postkoloniale ervaringen en culturele herinnering. De film ontvouwt zich als een rustige, beschouwende brief uit het Senegalese kuststadje Yene.

In gesprek met lokale vissers, steenverzamelaars en vanuit zijn eigen ervaring als migrant, portretteert Diawara een gemeenschap die ooit draaide op duurzame visserij en landbouw, maar nu kampt met stijgende zeespiegels, verdwijnende visbestanden en gestage verstedelijking. Traditionele industrie maakt plaats voor een kwetsbare nieuwe economie; waar vrouwen vroeger vis rookten, verzamelen ze nu stenen voor de bouwsector.

Diawara observeert niet alleen maar is ook betrokken deelnemer, en bevraagt zijn eigen positie binnen het landschap. De film schakelt tussen stilstand en beweging: lege zeekusten, brekende golven, stille kleuren, vage beelden. De zee fungeert op zijn beurt niet als decor, maar als getuige van menselijke verandering.

Volgens de essayfilmtraditie biedt de film geen antwoorden, maar wel ruimte voor introspectie. Hoe verhouden we ons tot land en zee, wanneer bezit zorgzaamheid vervangt? Welke verhalen ontstaan wanneer een plaats begint te verdwijnen? In deze intieme, dagboekachtige vorm wordt de film een meditatie over verstrengeling, herinnering en verantwoordelijkheid, dwars door tijd en ruimte heen.

A Letter from Yene maakt samen met In Praise of Slowness deel uit van een themablok over Afrikaanse kuststeden die geconfronteerd worden met snelle economische transities en hun impact op lokale gemeenschappen.