De Palestijnse filmmaker Kamal Aljafari beschouwt al zijn films als een archief. Zijn werk vervaagt en vervormt de realiteit door middel van onconventionele filmtechnieken, met als doel de wederopbouw van zijn thuisland Palestina. Hij omschrijft zijn filmpraktijk als “de camera van de ontheemden.” Zijn films werden vertoond op grote festivals als Berlinale, Locarno, Viennale en IFFR.

In zijn nieuwste werk gebruikt Aljafari filmmateriaal dat in 1982 door het Israëlische leger werd buitgemaakt tijdens de inval in Beiroet. Het archief wordt bewerkt en vervormd, delen van het beeld worden onzichtbaar gemaakt. Zo bevraagt hij de machtsverhoudingen tussen degene achter de camera en degene die wordt vastgelegd.

Het beeldmateriaal toont landschappen, mensen, straten, industrie, maar ook oorlog, vuur, soldaten en verwoesting. Door deze beelden te manipuleren, eigent Aljafari ze zich opnieuw toe. Ze worden visuele herinneringen, dragers van betekenis die niet meer uitsluitend over het verleden gaan, maar ook ruimte scheppen voor een denkbare toekomst.

De essayfilm ontstaat in de ruimte tussen aanwezigheid en afwezigheid. Het Palestijnse volk is zijn beelden kwijtgeraakt, en juist daarom moet een tegenverhaal zich een weg banen door de nauwe marges van historisch verlies en voortdurende weerstand.

A Fidai Film maakt deel uit van een themablok over de verbeelding van geweld tegen Palestijnen.